Dit is mijn 94e blog, en ik merk dat ik het productietempo moet opvoeren om niet achterop te raken. Geen luiheid, maar een gebrek aan tijd – opmerkelijk voor een pensionado die geacht wordt te zwemmen in zeeën van tijd. De afgelopen twee maanden slokten sociale en familiale verplichtingen mijn aandacht op. Daarnaast is de lente losgebarsten, met buitenshuis klussen en de start van het tennisseizoen, inclusief competitieverplichtingen.
Ondertussen hield ik de politieke wereld scherp in de gaten. Het nieuws uit de VS domineerde, gevolgd door ontwikkelingen in de EU en Nederland. Er was genoeg om over na te denken en een mening over te vormen. De wereld is allesbehalve rustiger geworden – maar is die ooit rustig geweest?
Vóór de komst van Trump werd het publieke debat gedomineerd door linkse hobby’s: klimaat- en milieuhysterie, woke- en transgenderideologie, en asiel- en veiligheidsproblemen. Sinds zijn terugkeer in het Witte Huis zien we eindelijk beweging op deze thema’s, tot mijn genoegen. Het Westen is zo welvarend geworden dat we onze rijkdom – materieel, financieel, veilig – decennia hebben verspild aan deze onzin. Gelukkig groeit in de VS het besef dat we moeten terugkeren naar realisme en no-nonsense beleid. Onze westerse cultuur brokkelt af, en een herstel van ‘law and order’ is hard nodig. Losbandig leiderschap heeft onze steden onveiliger gemaakt, en dat vraagt om duidelijke, standvastige bestuurders.
In Nederland erger ik me al jaren aan het ‘mag niet van Europa’-syndroom van onze kabinetten. In de afgelopen 15-20 jaar hebben gemakzuchtige, incompetente ministers de problemen in ons land laten groeien, terwijl ze zelf deel van het probleem werden. Altijd maar vooroplopen in de EU met strengere wetten, zonder na te denken over de gevolgen. Deze zogenaamde ‘rechtsstatelijkheid’ verstikt onze zelfstandigheid en dwingt politici tot slaafs, lui gedrag. Met het kabinet-Schoof kregen we er de dogmatische NSC van Pieter Omtzigt bij, die praktische oplossingen blokkeert met juridische dogma’s. Dit gebrek aan visie duwt ons land langzaam naar de afgrond.
Gelukkig biedt 29 september 2025 een nieuwe kans: we gaan weer stemmen. De speculaties over coalities zijn al in volle gang, en ik kijk ernaar uit om te zien welke partijen met welke plannen komen. Persoonlijk hoop ik dat NSC van het toneel verdwijnt; hun obsessie met ‘rechtsstatelijkheid’ levert niets op, behalve belemmeringen. Andere partijen moeten ook wakker worden en met concrete programma’s komen om de wettelijke ketens te doorbreken.
Ik hoop snel mijn volgende blog te publiceren. Tot die tijd: stay informed, stay safe, and stay cool (met dank aan Mike Baker’s The President’s Daily Brief).