Een tevreden gevoel bij het opstaan vanmorgen. Het is tegenwoordig altijd even een spannend moment bij het opstaan na een inspannende tennisavond, dus zo ook vanmorgen.
Ik heb geluk want alle bewegende lichaamsdelen hebben zich goed gehouden en zonder naweeën de sportieve avond overleefd. Dit is niet altijd het geval, soms voelt het wat stroef en roestig aan. Dan doe ik wat strekoefeningen om die bewegende onderdelen op gang te helpen, waarna ik weer vloeiend de trap af kan lopen.
Sinds ik de oude routine met fitnessen en tennissen heb opgepakt zijn de corona kilo’s gehalveerd en zit ik weer bijna op het oude gewicht. De broeken zitten al wat beter waardoor adem halen ook vlotter kan plaatsvinden.
Dat tennissen doe ik twee keer in de week met een vast groepje en nog steeds op (corona) afspraak. Dit laatste blijkt mij erg goed te bevallen. De agenda is gepland en dat neemt heel veel ad hoc geregel weg. En het vaste tennisgroepje bevalt op z’n minst net zo goed want er heerst een bijzondere sfeer en saamhorigheid in de groep. We kennen elkaar natuurlijk al langer, we spelen samen in de competitie. Maar nu zien we elkaar wekelijks volgens de corona agenda.
Hoe zoiets als een harmonieus team tot bloei is gekomen moet je niet proberen te beschrijven, want op het moment dat je het gaat verklaren verdwijnt de magie! Dus gewoon plezier hebben en nemen zoals het komt.
Natuurlijk speelt de aard van de persoonlijkheden een rol bij het ‘klicken’ van de stukken in de groep. Wat ik fijn vind aan de groep is dat er geen sfeer vervuilende zuurpruimen tussen zitten die zich over van alles en nog wat beklagen. We kunnen allemaal wel onszelf zijn zonder dat we onze kleine ‘ikjes’ moeten verdedigen.
Sommige dingen moet je doen, andere moet je laten gebeuren, die houding herken ik in onze Akela. Hij is een geboren leider, een soort Abraham, vader voor zijn volk. Wij als clubleden varen blindelings mee op zijn kompas. Een bijzonder vrome man die alleen thee dronk. Tot voor kort, want net als ik is hij ook aan het bier gegaan sinds wij met regelmaat met ons kabouterkringetje bijeen komen op het tennispark.
De kennis voor bieren wordt aangedragen door twee ervaren hulpkabouters, leden van een carnavaleske priester groepje, dus gewend aan de verdovende werking van alcohol. Wijze levensgenieters die weten hoe je gedoseerd van bier kan genieten én zeker ook heel goed tegen het gele balletje kunnen slaan. Voor mij een grote uitdaging om met en tegen deze mannen te tennissen, gezellig en leuk ondanks de vele ballen om de oren die ik krijg…
Gelijk onze Akela hebben zij erg veel voor de club betekend. De recente verbouwing van de kantine, op basis van een plan door een professionele binnenhuisarchitecte, hebben zij in de afgelopen maanden succesvol uitgevoerd. Een fantastische prestatie van deze kabouters! Een luxe voor de club.
Twee keer in de week na de wedstrijd houden we een kabouterkring. Dan worden allerlei serieuze en minder serieuze aspecten van het leven besproken, klusjes gepland, jolig gedold, gesnoept (geregeld door een toegewijde vegetarische snackkabouter), een drankje genuttigd. Dan, als het schemerig wordt, zet de elektrokabouter zijn mooiste speeltje aan, de kleurige barverlichting – ik heb het gevoel dat hij hier iets heeft geïnstalleerd wat hij thuis niet mocht, haha.
Gisteravond was het wat later geworden en kwam ik met donker thuis. Ik ga lekker met de stroom mee, geniet van het buiten zijn, van de sport en van de kabouterkring. Er is veel om mij dankbaar voor te voelen…
Deze ode aan mijn kabouterkring zal mij veel vrije rondjes opleveren…;)