In mijn vorige blog van 24 november 2020 heb ik een voorspelling gedaan dat we in 2030 een Parlementaire ondervragingscommissie aan het werk zullen zien over het onderwerp Klimaatakkoord 2019.
Dat idee kwam bij mij op na het zien van het verloop van de verhoren door een parlementair ondervragingscommissie over het drama rond de kinderopvangtoeslagen bij de Belastingdienst.
Er zitten heel veel gelijkenissen in de behandeling van die twee politieke onderwerpen door de politiek. Met verschillende effecten maar wel zeer pijnlijk voor de mensen van dit land.
Ik heb slechts gedeeltelijk de verhoren van o.a. Eric Wiebes (huidige minister van Economische Zaken en Klimaat), Lodewijk Asscher (huidige partijleider van de PvdA) en Mark Rutte (huidige MP) live kunnen volgen, maar al snel kreeg ik de indruk dat de ondervraagde leiders geen enkel affiniteit toonden met het onderwerp waarvoor ze verantwoordelijk waren.
Die totale afwezigheid van betrokkenheid bij het onderwerp merkte ik bij de beantwoording van vragen over hun gebrek aan initiatief bij notities en consultaties met collega’s en hoge ambtenaren. Er werd ter plekke zulke mistige redenen verzonnen om uit te leggen waarom ze het toen niet gezien hadden, dat ik me afvroeg of ze zelf nog wel geloven in hun eigen verhalen.
Hoewel erg spitsvondig en creatief (hadden ze dat maar bij het oplossen van het probleem getoond, haha) vond ik de manier waarop de hoog geplaatste politici hun antwoorden verzonnen getuigen van minachting van hun ambt en van de commissie. Men toonde zelfs achteraf geen enkele teken van spijt of schaamte dat ze geen actie hebben genomen ondanks signalen uit de hoge kringen waarin ze verkeerden.
Wel, deze week kwam die commissie met hun verslag over de verhoren en de constateringen zijn niet mals voor de betrokkenen. De hete aardappel werd jarenlang op hoog niveau rondgespeeld tussen ambtenaren, ministers, staatssecretarissen, parlementsleden en zelfs de Raad van State deed met het spelletje mee!
Dit schokkend beeld krijg ik ook van het lopende klimaatakkoord als ik terugdenk aan hoe het tot stand is gekomen (ad hoc, ‘out of the blue’, geen enkele politieke partij had het in zijn programma), de samenstelling van de poldertafels (belangengroepen, geen technische experts!) en net als bij de toelagen affaire zonder oog voor de mens achter de op te brengen belastinggelden! Dit druist dus in tegen mijn gevoel voor een democratisch besluitproces.
Het klimaatakkoord is een politiek economische oplossing voor een gigantisch technische opgave, bedacht door een groepje polderaars met commercieel en klimaat activistische belangen zonder inbreng van echte bèta technici. Dus zal het programma vroeg of laat in de uitvoering falen omdat de natuurkundige beperkingen zich op een gegeven moment vanzelf zullen manifesteren.
We zien reeds scheuren in het plan bij het gebruik van biomassa, de uitvoering van ‘vol gas van het gas af’ en tekortkomingen in het elektriciteitsnetwerk om alle deeloplossing aan elkaar te koppelen.
Naast de technische complicaties van zo’n programma beginnen bovendien de landschappelijke gevolgen nu ook zichtbaar te worden. Steeds meer mensen beseffen wat voor esthetische gevolgen (zonneparken en windturbines) en ook geluidhinder (windturbines, warmtepompen) die projecten hebben op hun directe leefomgeving.
Alleen de subsidietrekkers van al die gerealiseerde projecten zijn blij met dit resultaat. Daar tegenover staat dat ik me kan me voorstellen dat velen van ons zich als belastingbetalers opgelicht voelen bij dit programma.
Aldus verwacht ik dat we in 2030 weer een grote politieke crisis gaan beleven met het klimaatakkoord van 2019: de kosten zijn niet meer onder controle, de technische samenhang van het programma is ver te zoeken en de nieuwe generatie politici hebben besloten om te kappen met het programma omdat de aardbol inmiddels uit zichzelf is gaan afkoelen.
Tweede lockdown
Wat een afsluiting van het coronajaar 2020 met de toespraak van onze minister president van afgelopen maandag 14 december vanuit zijn kantoor in het torentje. De tweede lockdown is een feit.
Bedenk dat het coronajaar was geopend met eenzelfde toespraak vanuit het torentje met de aankondiging van de eerste lockdown aan te kondigen op 19 maart 2020. Hoe evenwichtig kan het overkomen!
Inmiddels hebben we wel veel meer hoop op normale tijden vanwege de spoedige uitrol van de vaccins. En of die normale tijden weer terugkomen zullen we moeten afwachten want je hoort de activistische politiek roepen dat we deze kans moeten pakken om tot een minder kapitalistisch leven over te gaan. We zullen zien. We hoeven niet te somberen, of sterker, we laten ons toch geen somberheid opdringen?
Terwijl de wereldse problemen onvermijdelijk zijn moeten we ook onze geest goed onderhouden om scherp te blijven. Dat doet ieder op zijn/haar eigen wijze, maar verwaarloos dat niet.
Het zijn uiteindelijk de mensen zelf die de richting van ‘ons leven’ bepalen, niet de dames en heren politici die vanachter hun schermen te pas en te onpas van alles de wereld in schreeuwen.
Maart 2021 krijgen we weer die kans om door onze keuze nieuwe hoopvolle ontwikkelingen een zetje in de goede richting te geven!
Vreugdevolle feestdagen!