Ik begin met een vrolijke vermelding van mijn eerste oefensessie op fitness sinds de lockdown in maart 2020. Op afspraak via de club app, stipt om 07.00 u, 170 C, regenachtig en in korte broek liep in gistermorgen het gebouw binnen. Het proces van afbreken van de coronakilo’s is begonnen!
Na een persoonlijke instructie over de regels en looproutes mocht ik vrij mijn gang gaan gedurende een slottijd van 90 minuten. Er zijn enkele apparaten die ik erg gemist had die gistermorgen voorrang kregen bij het oppakken van de oefensessie.
Met een goed en tevreden gevoel ging ik weer huiswaarts. De volgende afspraak voor morgen is ook al geboekt. Ik hoop dat het in alle opzichten een duurzame herstart is geweest…
Ik bedacht me dat zoiets gewoons als naar de sportschool gaan in deze tijd ook niet meer zo vanzelfsprekend kan zijn. Er zit toch nog wel een ondertoon van onzekerheid in mijn gedachten over de status van het virus in onze omgeving en wat het doet met de vooruitzichten voor een blijvende opening in dit najaar.
De besmettingen in de USA, Brazilië en India nemen nog steeds sterk toe, dus is het niet helemaal uitgesloten dat het virus zich weer gaat verspreiden als we straks meer binnen zijn en te maken gaan krijgen met asocial distancing van een groeiende groep corona-ontkenners.
Er blijken nog veel mensen te zijn die niet in staat zijn om tot het besef te komen dat vrijheid van meningsuiting niet betekent dat je de levensruimte van je medemens mag betreden en zodoende die medemens in gevaar brengen. We hebben nog een heel lange weg te gaan om dat stukje civilisatie in onze cultuur geprogrammeerd te krijgen.
Juist dat deel van de huidige stand van de civilisatie in dit land – en ook wel elders in het ontwikkelde deel van de wereld – krijgt zo weinig of helemaal geen aandacht bij de debatten in het land. Er is veel ad hoc pleisterwerk dat gericht is op oppervlakkig symptoombestrijding en korte termijn cosmetische schijn oplossingen. Dat gevoel kreeg ik bij het zien van de racisme debatten van gisteren in de Tweede Kamer. Er zijn er enkelen die onderwijs wel genoemd hebben maar niet diepgaand genoeg.
Daar, in het onderwijs op alle niveaus, vindt dat programmeren van de zieltjes plaats. Daar kun je positief ingestelde, bedachtzame medeburgers kweken die met beter begrip van het woord assertief de medeburgers als vanzelf met respect behandelen.
Assertief zijn betekent voor je rechten opkomen zonder de rechten van anderen met voeten te betreden. Hoevelen van ons hebben dit door?
Ik heb een droom dat als we meer van dit soort wijze medeburgers om ons heen gaan krijgen dat we een cultuur van positief ingestelde vredelievende medeburgers gaan beleven. Dat er een soort cultuur ontstaat van mensen die zich geen slachtofferrol laten aanpraten en in mogelijkheden denken om zelf die nodige stap te maken om zich uit een benarde positie te trekken zonder afhankelijk te zijn van anderen.
Dat ‘eruit’ komen kun je eventueel met hulp van buiten doen, maar de beslissing om dat te doen ligt bij jezelf. Dat bedoel ik met onafhankelijk zijn. Is dit niet de ultieme vrijheid van mens zijn?
Ik heb afgelopen week wel een paar mooie voorbeelden van dit gedrag gezien, heel inspirerende persoonlijkheden. Ik wil er één noemen, ik kan niet om hem heen omdat ik zijn verhaal heel goed vind. Het interview met Henk Fraser, de trainer van Sparta, in het AD van 23 juni 2020. Die moet je echt gelezen hebben. Een mooi voorbeeld van iemand met zelfvertrouwen die bewust weet dat hij zich niet in de slachtofferrol wil laten drukken!
Wat een uiting van geestelijke stabiliteit en diepte in denken. Wat opvalt is dat hij op geen enkel talkshow is uitgenodigd. Hij is geen blèrende schreeuwlelijk die maar van alles roept wat polariseert, dus niet sensationeel genoeg voor de redacties bij de omroepen.
En zolang de zachte heelmeesters in de politiek zich met de kortere termijn cosmetische plannen bezighouden en niets doen aan de ontwikkeling van die basis vorming over de werkelijke betekenis van het begrip assertiviteit zullen we burgers blijven meemaken die dat woord misbruiken door ook andermans psychologische en fysieke ruimte met voeten te betreden. Of is dat alleen een uiting van ongelimiteerd vrijheid van meningsuiting? En de takshows modderen lekker voort met de dagelijkse polariserende hypes…
Leef je leven met vastberadenheid, het mooie ligt nog vóór je!