Het is lente! Blij dat de winter voorbij is. Bomen staan in bloesem. Ik verheug me op een nieuw seizoen waarbij ik weer veel meer buiten kan zijn.
Een leven in lockdown in de winter is toch een zwaardere ervaring dan een jaar geleden toen de eerste lockdown inging in de lente met mooi weer, waarbij je “gewoon” naar buiten kon zonder belemmerd te worden door slecht weer.
Een ervaring rijker en wijzer zou ik zeggen, kijk ik vooruit naar een plezieriger bestaan onder corona beperkingen. Het duurt nu al een jaar en het einde van de pandemie is nog onzeker. Hoewel, met de lopende vaccinaties erbij is het wel waarschijnlijker dat het einde van de tunnel dichterbij is gekomen. Nog even volhouden dus.
De verkiezingen 2021 zijn achter de rug. De winnaars en verliezers zijn bekend. Een paar zaken vallen mij op. Allereerst de wekelijkse peilingen. Die bleken dus helemaal naast te zitten met de uiteindelijke uitslag. De jarenlange opgebouwde expertise van de peilingbureaus blijken dus niet erg waardevol te zijn voor het maken van betruwbaardere voorspellingsmodellen, inclusief het bijzondere briefstemmen.
Nou ja, die onzekerheid is inherent aan het werken met modellen om uitkomsten te voorspellen. Het blijven berekende inschattingen van waarschijnlijke resultaten. Behalve dan bij de modellen voor klimaatverandering die temperatuurverhoging van de aardbol moeten inschatten.
Op klimaat gebied worden de rekenmodellen als absolute voorspellers geaccepteerd op basis van “97% wetenschappelijke consensus”. Dit lijkt op een wetenschap die gebaseerd is op een poll onder wetenschappers over hun mening over klimaatverandering. Komt op mij niet als een solide basis om zulke uitkomsten nog wetenschappelijk te noemen. Dit soort argumenten gebruik je alleen als je geen redelijke uitleg meer kan geven over het waarom van een conclusie. Het is zoiets als “geloof me maar omdat ik je vader bent”…
Een mooi voorbeeld van hoe onzeker voorspellende modellen werken. Het kan van waarde zijn, maar hoe je ermee omgaat vraagt wijsheid – de conclusies zijn niet absoluut – in plaats van activisme.
Dat was dus het eerste wat me opviel bij de verkiezingen 2021.
Het andere is de van Gaal achtige overwinningsdans die Sigrid Kaag heeft opgevoerd. Leuk voor je eigen supporters maar het heeft geen eeuwige waarde voor de sport zelf. Leuk beeld voor je kleinkinderen. En dat terwijl de echte winnaar van deze politieke competitie eigenlijk Mark Rutte is, wiens partij niet alleen de grootste is gebleven maar ook groter is geworden. Maar hij blijft bescheiden – waarschijnlijk door ervaring en leeftijd wijzer geworden – omdat hij weet dat het echte en moeilijke werk van formeren nog moet beginnen.
Ik ben benieuwd hoe dat zich gaat ontwikkelen en of Sigrid Kaag aan het einde van die formatie nog reden ziet voor zo’n overwinningsdans. Als D’66 dan nog meedoet met regeren, want theoretisch hoeft dat niet hé.
Dat gedweep met buitenlandse leiders Jacinda Ardern, Kamala Harris, Joe Biden, de Obama’s, etc. vind ik ook getuigen van lage eigenwaarde en luiheid. Sommigen van onze politici gaan zo ver dat ze ook hun campagne slogans en campagne optredens rechtstreeks kopiëren van hun idolen.
Dat zoiets niet duurzaam is (mooi om dit woord hiervoor te gebruiken) blijkt uit het feit dat de energie en uitstraling uit de Obama imitatie van Jesse Klaver in 2017 in 2021 helemaal is weggevloeid. Het imiteren van idolen houdt gewoon nooit stand omdat het veel energie kost om vol te houden en vroeg of laat wordt ingehaald door hoe je zelf bent.
Natuurlijk kun je geïnspireerd raken door belangrijke leiders, ook ik ken goede wereld leiders, maar ik zal ze nooit zo aanbidden als sommigen van onze politici doen.
Nog een laatste punt, ik (70+er) heb nog geen oproep gekregen om te vaccineren en ik ben niet van plan om de GGD hiervoor plat te bellen – haha!
Ik verheug me op de lente!