De zomermediastilte is ingetreden. De schoolvakanties zijn begonnen en het parlementair vergaderjaar is afgesloten, met een regering die op reces is. Het hele land schakelt dan automatisch over in een jaarlijkse ontspanningsmode, waarbij de strakke geestelijke teugels van het voorbije seizoen weer even gevierd kunnen worden.
Daarmee treden we in een periode van stilte op het gebied van vers parlementair nieuws. Ook de radio en TV programmering van het aflopende seizoen loopt af met het beëindigen van de vele talkshows op de verschillende omroepen.
Ik vind het wel een verademing, die mediastilte, zonder de eindeloze hype van herhalingen van (politiek correcte, ‘woke’) onderwerpen gedurende de dag en in de daarop volgende dagen.
Nu even geen ‘nieuws’ of oeverloos gepraat over alles wat valt onder de populaire labels duurzaamheid, discriminatie, energietransitie, nieuw leiderschap, “woke” misstanden en nog veel meer politiek correct slachtofferig geneuzel.
Wat overblijft zijn de magere berichten over incidenten, die immers nooit met reces gaan. De abonnees moeten toch iets terugzien van hun bijdragen…
Het is toch een mooie verdienste van een land en een beschaving als die van ons dat we zoiets als een periode van jaarlijkse nationale zomerreces kunnen houden. Dan staat de stemming in het land voor een paar weken in de stoïcijnse stand, dan leven we een leven zoals we dat zelf willen.
Zodoende verkeren we in een nationale roes van optimaal geluksgevoel en zijn we kennelijk in staat om de lopende zorgen en angsten (voor even) uit onze hoofden te zetten.
Wel jammer dat we aan het einde van dit jaarlijkse nationale zomerreces, als iedereen klaar is met de vakantie, weer terugschieten in de normale toestand van nationaal geklaag en negatief gedoe over hoe en wat er allemaal misgaat in ons land.
Onbewust brengen we onszelf weer in de ongelukkige slachtoffer stand. We laten dan de zorgen en angsten weer toe in onze hoofden en verkeren in een constante ontevreden/depressieve houding. Zonder dat we bewust ervoor kiezen wordt het nationale geluksgevoel (en vrolijkheid) van de vakantietijd geruisloos omgeruild voor een chagrijnige klagerige houding.
Met de batterijen weer opgeladen en met een frisse moed gaan we massaal actief op zoek naar fouten van anderen en de schuldenaren.
Dit beeld wordt mede ondersteund door de media – kranten, radio en TV – die weer tot leven komen en zich richten op sensationele berichten en analyses over verongelijkt slachtofferschap.
Waar ik naar toe wil is dat ik mij verbaas over zoveel gebrek aan zelfreflectie binnen de media over hun negatieve uitstraling bij het brengen en duiden van het nieuws. Zijn we dan alleen tijdens de vakantieperiode blijmoedig? Waarom kiezen we er niet voor om ook na de vakantieperiode vrolijkheid uit te stralen?
Door wat meer na te denken over de situaties voordat je van alles roept? Van een toevallige straatpassant kan ik het hebben, maar niet van die goedverdienende media rapporteurs en commentatoren.
Ik denk even terug aan de manier van vragenstellen van de aanwezige journalisten op de laatste corona persconferentie van afgelopen vrijdag 9 juli 2021. Wat een toon en oppervlakkigheid…én gedram! Ik vraag me af wat voor een opvoeding zij gehad moeten hebben en hoe ze met zo’n gedrag op die plek zijn terechtgekomen.
Gelukkig zijn is een keuze
Ik probeer wel te kiezen voor de vrolijkere kant van het leven – want die zijn er ook veel – en dat doe ik door praktisch niet meer naar de gangbare media – kranten, radio en TV – om te kijken, maar te kiezen voor de meer inhoudelijke kwaliteitsbladen. Ik moet zeggen dat het goed bevalt om weg te blijven van al dat hijgerige gedoe. Ik merk ook dat ik daarbij niks mis, want de nieuwslijn volg ik toch wel op Internet en af en toe luister ik naar een podcast van een journalist die ik wel integer vind.
Intussen valt er genoeg te genieten aan grote sportieve uitzendingen op de TV. Het tennis toernooi op Roland Garros en Wimbledon, de voetbalwedstrijden op de EK en de Tour de France geven volop kijkplezier. By the way, ik heb grote bewondering voor de fietsende miljonairs die wel hun mannetje staan en zich niet kunnen verschuilen als het moment daar is om binnen de tijdslimieten binnen te zijn. Wat een tegenstelling met onze verwende voetballers!
Over ons voetbal gesproken, ik vind het toch armoedig dat je in ons land geen gestikte coach kan vinden voor het nationale team.
Ik vind het een blamage en misschien ook luiheid van het leiderschap daar in het hoofdkwartier van de KNVB dat ze steeds de makkelijke weg kiezen en terugvallen op die paar oudjes. Ik weet het ik heb makkelijk praten, maar zij zitten in het vuur en moeten toch een goed overzicht hebben van de grotere mogelijkheden. En anders huur je maar een headhunter die voor je op zoek gaat.
Laten we voor een geciviliseerde coach gaan, geen schreeuwer. Onze versie van een Mancini, Southgate of Hjulmand moet toch ergens te vinden zijn?
Intussen blijf ik genieten van de slachtofferschapsvrije media stilte en van de sportieve hoogtepunten …
Een vredige en vrolijke zomer toegewenst.