Hoe komen we hier als land ooit uit denk je dan. Met het huidige politieke leiderschap.
Er gaan zoveel dingen mis met onze landelijke huishouding, terwijl je geen warm gevoel krijgt van optredens van onze politiek verantwoordelijken.
De regering, het parlement en het kabinet, lijken heel ontspannen en zonder uitingen van urgentie bezig te zijn met de situatie. Sterker, terwijl de mensen direct te maken hebben met snel stijgende kosten voor hun dagelijkse levensonderhoud, neemt de regering rustig de tijd om de situatie eerst te bestuderen en in kaart te brengen alvorens een besluit te nemen.
Ik raak geïrriteerd bij zoveel gebrek aan leiderschap, echt ongekend. Met een verleden in de industrie, waar productiviteit en efficiency voorop staan en waar je snel moet reageren op situaties, verlies ik heel gauw het geduld bij zulk lamlendige optredens in de politiek.
Afgelopen dinsdag weer even een stukje van het vragen uurtje in de Tweede Kamer gevolgd. Ook daar zijn de acteurs alleen bezig zijn eigen beeldvorming. Het was weer een onderlinge quizspel tussen Tweede Kamer en kabinet over onderwerpen die ze uit de kranten halen. Er wordt door Tweede Kamerleden gewoon naar gerefereerd. Lekker belangrijk voor het bestuur van ons land…
Van het beloofde nieuw leiderschapscultuur kunnen we dus ook niets beters verwachten dan dat wat er al was. En dat, bij een beloning als Tweede Kamerlid van €120.00 bruto per jaar!
Dan kun je wel lekker lamlendig bezig zijn, toch?! Ik heb me weleens verwonderd of een Tweede Kamerlid zich weleens afvraagt of het werk wat ze doen wel zo zinvol is voor zo’n salaris. En geeft het ze vervulling?
Politieke hobby’s
De lijst van problemen worden steeds langer en er is geen enkel zicht op een verandering in de richting van een politieke oplossing. Het grote aantal kabinetsleden is ook een probleem omdat heel veel van de oplossingen diverse bewindspersonen overlappen waardoor niet meer duidelijk is wie uiteindelijk op de beslissingsknop moet drukken…een recept voor eeuwige leiderschapslamlendigheid.
Daarnaast zijn de lopende programma’s van de coalitie geen oplossingen voor werkelijke problemen. Neem de plannen voor het klimaat- en stikstof ‘probleem’. De miljarden kostende programma’s zijn voor mij gewoon ‘self-inflicted’ schade aan eigen staatshuishoudboekje.
Zijn de coalitiepartners zich er wel van bewust dat ze hiermee een flink stuk van onze welvaart aan het verbrassen zijn, wel duurzaam opgebrand aan dure hobby’s…
En dat terwijl de rest van de wereld gewoon rustig verder gaat met het verbeteren van hun levenstandaard zonder zich te bekommeren over CO2 uitstoot.
Bij het zgn. klimaatprobleem is CO2 uitstoot niet het probleem, maar de onbetrouwbare klimaatmodellen van het IPCC. Die modellen zijn het resultaat van mensenwerk met honderden aannames die het verloop van het klimaat in het verleden niet eens kunnen nabootsen, maar wel worden gebruikt om de toekomst te voorspellen.
Vooral de rijkere landen die het zich financieel kunnen permitteren om een deel van hun welvaart in dit hobbyisme te steken spelen een belangrijke rol in de beïnvloeding van een wereldklimaatprogramma gebaseerd op angst.
De armere landen, ja die willen wel meedoen mits zij door de rijkere landen worden geholpen met heel veel extra geld als ‘steun en compensatie’.
Dan vraag ik mij af, als dat klimaatprobleem zo urgent is en iedereen ermee eens is, waarom niet elk land spontaan wil meedoen zonder te verwachten dat je gecompenseerd wordt – het gaat immers om je voortbestaan?
En als het echt een probleem is dan heb je die uitlopende ellenlange vergaderingen op de klimaattoppen toch niet nodig om tot een besluit te komen?
Ach ja, intussen raak ik helemaal in de stress (grapje) van het woord duurzaamheid dat te pas en te onpas gebruikt wordt in de media. Op de radio wordt je ermee doodgegooid.
Dat woord heeft zijn echte betekenis verloren. De ware betekenis ervan heb ik meegekregen tijdens mijn actieve loopbaan in de industrie. In die omgeving denk je bij dat woord aan een zuinigere oplossing voor het gebruik van grondstoffen en energie. Tegenwoordig is het een marketing modewoord voor alles wat als ‘groen’ gezien wil worden, dus zonder enkel waarde betekenis.
Is een elektrische auto duurzaam? Is een windmolen duurzaam? Is een warmtepomp duurzaam? Overdenk eens even wat er voor nodig is om zo’n ding te maken en te installeren, over het winnen van de benodigde grondstoffen en de energie om ze te produceren. Wie wordt er rijker van? Juist ja….
Intussen hebben wij geboekt voor een verre reis, nee, we hebben geen enkel last van wat voor reis-schaamte dan ook…is wel duurzaam voor ons welzijn 😉
Tot een volgende keer.