Voor iemand die het nieuws probeert te volgen is er momenteel zo onvoorstelbaar veel gaande, er gaat geen dag voorbij zonder dat er iets gebeurt dat vervolgens gedurende de hele dag op radio en tv de volle aandacht krijgt tot en met de laatste talkshows.
Naast die dagelijkse ontwikkelingen zijn er ook van die momenten zoals deze week waarin extra veel aandacht wordt gegeven door de staatsgesubsidieerde omroepen aan een evenement zoals de komende VN klimaatvergadering in Sharm El- Sheikh.
In dat licht is door het ministerie van Economische Zaken en Klimaat deze week uitgeroepen tot nationale Klimaatweek (van 31 oktober tot 6 november). De bedoeling is om nóg meer burgers en organisaties te inspireren zich in te zetten voor een ‘beter klimaat’.
Ik heb altijd al moeite met het alarmistisch idee dat de mensheid door hun gedrag – in dit geval de uitstoot van CO2 als gevolg van onze op fossiel gebaseerde welvaart – het klimaat zou kunnen beïnvloeden.
Opwarming van de aarde, de cyclus waarin we ons nu bevinden, is een natuurlijk proces dat de aarde al 4,5 miljard heeft doorlopen. Dat betekent ook dat er een afkoelingsperiode zal volgen ongeacht het niveau van CO2 in de atmosfeer. Het klimaat is zoals het is, er is geen ‘beter klimaat’.
Als een bèta georiënteerd persoon kijk ik nu eenmaal met een meer logisch analytische blik naar de wereld om me heen, het is een soort van een ingebouwde algoritme die vooral op dat alarmistische klimaatbeeld de laatste jaren heel veel alarmbellen heeft doen rinkelen.
De koppeling van CO2 uitstoot aan klimaatopwarming is sowieso al jaren een discussiepunt onder klimaat wetenschappers. Volgens de kritische klimaatwetenschappers komt het hierop neer dat CO2 concentratie in de atmosfeer een gevolg is van opwarming en niet de oorzaak.
Dit heb ik al eerder in een van mijn vroege columns geschreven (heb toen huiswerk gedaan) en heb het recentelijk weer gehoord in een interview met Dr. Jules de Waart over zijn boek Geloof niet alles…
Hij is één van die vele klimaatwetenschappers in binnen en buitenland die het aandurft om de huidige anti-CO2 hype kritisch te beschouwen. Hij heeft voor zijn boek o.a. het IPCC rapport bestudeerd, dus zijn mening is ergens op gebaseerd en niet zomaar een luie conclusie volgens de ‘consensus wetenschap’. Toch opmerkelijk dat er op basis van hetzelfde IPCC rapport heel andere conclusies te trekken zijn dan de gemiddelde politieke conclusies.
Die kritische wetenschappers hebben de kennis en de tijd om die duizenden pagina’s aan grafieken en rapporteringen wel door te nemen en zo gefundeerd tot een wetenschappelijk oordeel.
Dat in tegenstelling tot de duizenden ‘wetenschapsjournalisten’ en beleidsmakers die noch de tijd en de kennis hebben om de duizenden pagina’s in een IPCC rapport te beoordelen. Die lezen alleen de ‘executive summary’ die politiek emotioneel is gekleurd en volgens de experts die ik wel heb bestudeerd soms politiek correcte samenvattingen schrijven die tegengesteld is aan de feitelijke technische gegevens in het rapport.
En de media in het algemeen volgen vanzelf het tribale geloof over de oorzaken van opwarming omdat ze niet beter weten ondanks de titel ‘wetenschapsjournalist’. Dit heb ik een paar jaar geleden zelf meegemaakt.
Ik had gereageerd op een artikel in een landelijke krant over klimaatverandering. Ik had de betrokken wetenschapsjournalist een video gestuurd met een contra indicatie over het verhaal achter CO2. Zijn korte antwoord was dat over klimaatverandering 97% wetenschappelijk consensus is. Dit is wel erg ‘zacht’ voor een ‘hard’ natuurkundig vraagstuk.
Bedenk even wat er kan gebeuren als je een ontwerp voor een brug gaat baseren op 97% consensus…2,5% kans op instorten vind ik wel erg veel!!
Het feit dat er voortdurend gedramd wordt over CO2 neutraliteit maakt me argwanend. Immers, als het logisch is en begrijpbaar voor iedereen dan heb je dat gedram toch niet nodig?
Wereldwijd is er ook geen consensus over het terugdringen van CO2 uitstoot. Er wordt veel lippendienst bewezen , maar de daden van landen als China en India laten een andere werkelijkheid zien.
Die landen leggen de prioriteit eerst op het welzijn van hun volk, en daarbij hebben ze erg veel elektriciteit nodig bij hun ontwikkeling.
China zet tientallen kolencentrales neer. En hun CO2 emissie? Die is in z’n eentje evenveel als wat er in de EU en USA is bespaard!
Dus wij als klein landje dat vooruit loopt om de wereld te helpen met CO2 neutraal worden blijken als onderdeel van die wereld helemaal niets te betekenen bij het redden ervan! Het kost ons wel tientallen miljarden!
Over de situatie in de armere landen in Afrika is ook het een en ander te zeggen. Volgens Dr. Bjørn Lomborg (voorzitter van het Copenhagen Consensus Center) voelen de armere landen in Afrika zich beperkt in hun vooruitgang doordat ze door de rijkere welvarende landen moeten richten op duurzame energie voorziening (zon en wind) dat maar beperkt beschikbaar is. Kolen centrales e/o kerncentrales zouden ze toch maar liever moeten overslaan. De beloofde mega miljarden moeten nog wel losgepeuterd worden om ze te helpen.
Prangende vragen voor de burgers
In contrast met dat wereldwijde klimaatfeest in Egypte wachten wij achterblijvers nog op doortastende besluiten over veel prangende vraagstukken.
De uitspraak van de rechter over stikstof van eergisteren was weer een tegenvaller voor onze beleidsmakers, hoewel ze dat wel konden zien aankomen omdat het juridisch op drijfzand was gebouwd. Huizen bouwen (plan is 90000 per jaar!) moet prioriteit zijn voor mensen op wachtlijsten, maar de politiek moet eerst stikstof opruimen, voor wie?
Het ongecontroleerd toelaten van asielzoekers als een medeveroorzaker van de huizenkrapte wordt door de coalitie genegeerd, waardoor het woningtekort verergert.
De energiecrisis is nog niet opgelost, hoewel we voor de komende winter genoeg brandstof hebben is de lange termijn levering nog niet geregeld..
Dan is er ook de vraag over wat te doen bij de zeer hoge inflatie (17,1% in september) dat voor een groot deel bestaat uit hoge energiekosten.
Er zit nog steeds geen logische draad in de manier waarop de regering zaken analyseert en oplossingen aandraagt. Dan zou het begrijpelijk worden voor ons gewone stervelingen. Maar ons democratisch systeem met een regering die in stand gehouden wordt door een coalitie van vier partijen die allemaal eigen prioriteiten hebben is kennelijk alleen bezig met zichzelf in stand te houden in plaats van het landsbelang voorop te stellen.
De Chinezen zouden het wel weten…eerst het welzijn van de eigen mensen geregeld krijgen, dan komt de rest vanzelf goed…